Ο σημερινός άνθρωπος (πολίτης και φυσικό πρόσωπο) δεν μπορεί παρά να αντανακλά τα όσα συμβαίνουν γύρω του. O «homo economicus» της σημερινής δομημένης ιδεολογικά και οικονομικά κοινωνίας βιώνει την επιτυχία και την αποτυχία όχι ως φυσικό πρόσωπο, αλλά ως ανεστραμμένο και παραμορφωμένο είδωλο που υπηρετεί τη σχέση του με το μόνο προϊόν που μπορεί να αξιολογηθεί και να αξιολογήσει: τον ΘΕΟ του χρήματος.
Ίσως καμία άλλη εποχή δεν υπηρέτησε τόσο πιστά αυτή την αλλοτρίωση του φυσικού προσώπου με το είδωλό του στο καθρέφτη της υπεράξιας του χρήματος. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η λιβιδινική-ζωική και ενστικτώδης δύναμη του σεξ υποτάσσεται σε έναν πιο ισχυρό και με καθολική υπεραξία αντίπαλο, που είναι το αντίπαλο δέος της φυσικής ικανότητας του ανθρώπου. Δηλαδή, στη θέση της ορμής βάζω την υποταγμένη οικονομικά κοινωνική μου θέση, άρα δεν υπάρχω, αφού δεν μπορώ να αγοράσω.
Με τον ίδιο τρόπο που ο άνδρας φοβάται τη θηλυκή επιθυμία, γιατί δεν μπορεί να την υποτάξει, αντίστοιχα φοβάται και την οικονομική δύναμη, που είτε τον υποτάσσει υπηρετώντας την είτε γιατί τον απορρίπτει, αφήνοντας τον στην έλλειψη και στην αδυναμία να αγοράσει τα όσα του έχουν υποσχεθεί.
Το Ελληνικό Παράδοξο…
Μία διαταραχή που στο παρελθόν ήταν άγνωστη, η πρόωρη αναστολή της εκσπερμάτισης, σε αντίθεση με την πρόωρη εκσπερμάτιση που απασχολεί το ένα τρίτο των ανδρών, το τελευταίο εξάμηνο είναι το κυρίαρχο αίτιο που απασχολεί τον ανδρικό πληθυσμό με σεξουαλικά προβλήματα.
Η σειρά συχνότητας των ανδρικών προβλημάτων, όπως περιγράφεται σε όλες τις διεθνείς και ελληνικές έρευνες είναι:
1. Στυτική Δυσκολία
2. Πρόωρη Εκσπερμάτιση
3. Απουσία Επιθυμίας
4. Αναστολή Εκσπερμάτισης
Η σειρά αυτή φαίνεται να ανατράπηκε εντυπωσιακά το τελευταίο 6μηνο, κατά τον οποίο ένα εντυπωσιακό ποσοστό αναστολής της εκσπερμάτισης παρουσιάζεται στην έρευνα.
Η αναστολή εκσπερμάτισης, μια σχετικά σπάνια διαταραχή (περίπου από 1% έως 5% των ανδρών αναφέρει αυτού του τύπου τη διαταραχή), οφείλεται σε οργανικά αίτια, όπως ο διαβήτης, νευρολογικές διαταραχές και άλλα σπάνια σύνδρομα, αλλά και σε ψυχολογικές και ψυχιατρικές αιτίες, ιδιαίτερα αν συνοδεύονται από λήψη φαρμάκων, όπως τα αντικαταθλιπτικά.
Αυτό, τουλάχιστον, γνωρίζει η διεθνής επιστημονική κοινότητα…
Το φαινόμενο, όμως, που παρατηρούμε τον τελευταίο χρόνο στη μονάδα ανδρών, στη μονάδα εφήβων του Α.Ι., αλλά και στις κλήσεις στην Ανοιχτή Γραμμή Βοήθειας και Στήριξης της ΕΜΑΣ, είναι εντυπωσιακό και η παρατήρηση αυτή οδήγησε στη διερεύνηση αυτής της διαταραχής και τη διεξαγωγή αυτής της έρευνας.
Ενώ στα προηγούμενα χρόνια οι άνδρες που επισκέφθηκαν το Α.Ι παρουσίαζαν τη διαταραχή αυτή σε ποσοστά που αναφέρονται στη διεθνή βιβλιογραφία (1-5%), τον τελευταίο χρόνο –και ιδιαίτερα τους τελευταίους 6 μήνες- τα ποσοστά των ανδρών που παραπονιούνται έχουν φτάσει το 13%, δηλαδή 1 στους 7 άνδρες! Το ποσοστό αυτό δεν ερμηνεύεται από την παθολογία του ιστορικού των ανδρών που εξετάσαμε –οι ασθενείς δεν είχαν δηλαδή τις σαφείς αιτίες που αναφέραμε και γνωρίζαμε σαν αιτίες στη συγκεκριμένη διαταραχή.
Στατιστικά και Αιτίες του Προβλήματος
Στην προσπάθεια να διερευνήσουμε την εντυπωσιακή αυτή αύξηση, κάναμε αυτήν την αναδρομική μελέτη, χρησιμοποιώντας μία κλίμακα αξιολόγησης του κοινωνικού στρες που υποψιαστήκαμε πως υπήρχε στη περιρρέουσα ατμόσφαιρα (ανασφάλεια, πτώχευση, μείωση μισθών, απολύσεις, έξοδος της χώρας από την Ευρώπη, ζητιανιά για δανεικά, απαξίωσή μας ως λαού -απατεώνα, κ.λπ.).
Στην ερώτηση αν κάτι ειδικό συνέβη στη σχέση τους το τελευταίο 6μηνο ως πιθανή αιτία ρήξης και άγχους, το 57% απάντησε πως το μόνο που εντόπιζε ήταν το άγχος δουλειάς (6% απόλυση, 12% ανεργία / αδυναμία εύρεσης εργασίας, 15% αλλαγή στις επαγγελματικές δραστηριότητες της συντρόφου, 22% προβλήματα στον επαγγελματικό χώρο), το 31% τα οικονομικά προβλήματα που τα έβλεπαν ως απειλή και το αβέβαιο μέλλον, αφού οι δυσκολίες ολοένα και αυξάνονταν – το 33% των ανδρών ένιωθε αρκετά συχνά πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες που συσσωρεύονται.
Στην ερώτηση τι είναι αυτό που τους αγχώνει περισσότερο απάντησαν πως μόνο κατά 9% τους προκαλεί άγχος ο γάμος τους, ενώ τα οικονομικά, η οικογένεια και η εργασία συγκεντρώνουν τα μεγαλύτερα ποσοστά άγχους κατά 35%, 23% και 21% αντίστοιχα.
Ο αυνανισμός ΔΕΝ είναι απιστία, αλλά σε αυτήν οδηγεί
Μία άλλη παράμετρος που ανιχνεύσαμε στο ιστορικό των ανδρών ήταν πως η αναστολή εκσπερμάτισης συνοδευόταν σχεδόν αποκλειστικά από αυνανιστική πρακτική ως μοναδικής διεξόδου οργασμικής ολοκλήρωσης κατά 48%. Αυτό δεν είναι ασύνηθες, γιατί όλοι οι άνδρες με το πρόβλημα αυτό δοκιμάζουν, για να βεβαιωθούν ότι μόνοι τους μπορούν.
Οι περισσότεροι άνδρες ανέφεραν πως το πρόβλημα αυτό δεν το είχαν στο παρελθόν και εντελώς αναίτια και βασανιστικά μπήκε στη ζωή τους το τελευταίο χρόνο, κυριολεκτικά τρομοκρατώντας τους, αφού οι περισσότεροι πίστευαν πως η αναστολή είναι μία σοβαρή πάθηση, που, πέρα από τα άγνωστα αιτία της, δημιουργούσε και δυσαρμονία στις σχέσεις τους (οι γυναίκες εξέφραζαν έντονη αμφιβολία για την πιθανή απιστία των συντρόφων τους με άλλες γυναίκες).
Ο άνδρας την εποχή της εφηβείας θεωρεί δικαίωμα τον αυνανισμό που τον εισαγάγει στη κοινωνία των ενήλικων μέσα από τα μοντέλα της ανδρικής φιλίας, όπου οι νέοι συνήθως αντιγράφουν αυτό που κάνουν οι φίλοι τους και δεν το θεωρούν ντροπή ούτε και έχουν ένοχη για την πρακτική αυτή.
Αντίθετα, οι ενήλικοι άνδρες θεωρούν πως η πρακτική αυτή είναι προσβλητική και κριτήριο αναποτελεσματικότητας στην κατάκτηση ερωτικών συντρόφων. Η λέξη «Μ» στη κοινωνία των ανδρών αυτοσηματοδοτεί και στιγματίζει τον αρσενικό ανίκανο για κατάκτηση του θηλυκού, αφού προτιμά τη μοναχική και ασφαλή πορεία.
Ο αυνανισμός είναι ένα δείγμα δειλίας και υποχώρησης από την ανδρική παρέα, κάτι ανάλογο με τον πόλεμο και τη λιποταξία, και τιμωρείται συμβολικά με τον θάνατο και την προδοσία του ανδρικού φύλου απέναντι στη δύσκολη μάχη με το αντίπαλο φύλο.
Οι άνδρες που υπέφεραν από την αγωνία της ολοκλήρωσης ένιωθαν ακρωτηριασμένοι και ευνουχισμένοι σε τέτοιο βαθμό, ώστε ήθελαν να χωρίσουν ή να σταματήσουν το σεξ, για να μην εκτεθούν. Παρ’ όλα αυτά, άγχος για την ερωτική του ζωή δήλωσε μόνο το 12% των ανδρών. Ο αυνανισμός ως πρακτική σήμερα δεν καταδικάζεται από την επιστημονική κοινότητα, όπως στο παρελθόν, αντίθετα μερικές φορές συνίσταται ως πρακτική αντιμετώπισης του άγχους, αφού είναι μία χαλαρωτική πρακτική που βοήθα στην εκτόνωση του στρες και σε ένα πιο ήρεμο ύπνο.
Ακόμα σε πολλές περιπτώσεις συνιστάται και ως σεξουαλικό παιχνίδι σε ζευγάρια που έχουν δυσκολία στην αποενοχοποίηση των σωμάτων τους και των φαντασιώσεών τους – όταν δηλαδή είναι μέρος του ερωτικού παιχνιδιού που θα εντείνει τον κανονικό οργασμό και τη διέγερση των φαντασιώσεων.
Αντιθέτως, όταν ο αυνανισμός γίνεται ψυχαναγκαστικά για λόγους εκτόνωσης ή και αποφυγής της ίδιας της σεξουαλικής πράξης συνιστά εμπόδιο για την ευτυχή και ταυτόχρονη οργασμική λειτουργία των φύλων και η γυναίκα συνήθως αρνείται να τον αποδεχθεί, γιατί θεωρεί ότι την υποτιμά και την προσβάλλει, με αποτέλεσμα την άρνησή της να συμμετέχει και την τιμωρία του άνδρα με ποικίλους τρόπους.
Ο αυνανισμός, σε ώριμες σεξουαλικά ηλικίες, θεωρείται μία αναστολή και καθήλωση σε παιδικά πρότυπα, μία άρνηση του παιδιού να μπει στον κόσμο των ενήλικων και να συγκρουστεί ισότιμα με το άλλο φύλο.
Επίσης, μπορεί να οδηγήσει σε ευκολίες και ναρκισσιστικές συμπεριφορές που αφήνουν τον σύντροφο έξω από το ερωτικό παιχνίδι και την απαραίτητη συνομιλία που θα οδηγήσει σε ανακάλυψη των ερωτικών ζωνών των συντρόφων, αλλά και σε νέες φαντασιώσεις που θα εντείνουν την ελκυστικότητα της ερωτικής πράξης και εν τέλει στον διάλογο που γενετικά έχει προικίσει η φύση το ανθρώπινο είδος.
Ο αυνανισμός είναι μία τιμωρία και μία άρνηση να βγει κανείς από το δεσποτικό «Εγώ», όπως τονίζει ο κ. Κ. Κωνσταντινίδης, και σε συνέχεια να «θυσιαστεί» στον βωμό της επικοινωνίας με το άλλο φύλο αλλά και το περιβάλλον γενικότερα. Είναι ίσως μία αυτιστική συμπεριφορά, για αυτό τον λόγο κοινωνικά δεν υπεραξιώθηκε ποτέ o μύθος του Αυνάν, που συμβολίζει την άρνηση του άρρενος να δώσει γονιμότητα και να υπηρετήσει τους θεσμούς.
Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, οι άνθρωποι, φοβισμένοι και απαξιωμένοι, ίσως να βρίσκουν μία προσωρινή ανακούφιση στις «μοναχικές διεξόδους» (49%), όμως δεν είναι αυτή η λύση. Μαγικές λύσεις στην οικονομία δεν υπάρχουν, αλλά ούτε και στην ερωτική ζωή η μοναχική διέξοδος μπορεί να αντικαταστήσει τη μαγεία της θυσιαστικής κορύφωσης του οργασμού, που απαιτεί πάντα τουλάχιστον δύο μονομάχους και όχι «εμένα με το καθρέφτη μου».
Απιστία
Η κοινωνική αποδυνάμωση του άνδρα, σε συνδυασμό με την αυνανιστική σεξουαλική πρακτική ως μόνη επαφή με το σεξ και ως νέο δομικό στοιχείο της σχέσης του άνδρα μόνο με τον εαυτό του, μπορεί να εξηγήσει την ανεσταλμένη εκσπερμάτιση των ανδρών του δείγματος και της αδυναμίας τους να εκφράσουν την επιθυμία για εξουσία του άλλου σε μία σχέση ανταγωνιστική, όπως είναι οι σχέσεις των φύλων.
Η φυσική αυτή φθορά, όμως, στις καθημερινές σχέσεις φαίνεται πως βρίσκει διέξοδο στην παράνομη σεξουαλική σχέση, γιατί αυτή εκφράζει την αντίθεσή της με το σύστημα αξιών που υπηρετούσε μέχρι σήμερα ο άνδρας ως κοινωνικός και οικονομικός ρόλος. Στην απιστία θα βρει διέξοδο, αφού θα αντισταθεί στο σύστημα αξιών που τον απέρριψε, παρά την πίστη και τη νομιμοφροσύνη του.
Στην απιστία, ο νόμιμος εαυτός του γίνεται ανατρεπτικός και επαναστάτης, κοροϊδεύοντας τη σχέση του με όλες τις προηγούμενες άξιες που τον αλλοτρίωναν και τον άφηναν στο τέλος χωρίς τη νομή της υπεσχημένης ηδονής και αφθονίας.
Η Απιστία και η Οικονομική Κρίση
Αφορμή για την έρευνά μας στο ελληνικό περιβάλλον υπήρξε μία έρευνα στη Νέα Υόρκη που έδειξε πως οι χρηματιστές την περίοδο της κρίσης περιόρισαν τις σεξουαλικές επαφές με τους μόνιμους συντρόφους, ενώ παράλληλα αύξησαν τις παράνομες δραστηριότητες με άλλους συντρόφους, ακόμα και με πληρωμένο έρωτα.
Παρόμοια αποτελέσματα φάνηκαν στην έρευνά μας που έδειξαν πως, στη δύσκολη αυτή περίοδο που περνά η χώρα μας, οι άνδρες μοιάζει να αποφεύγουν το νόμιμο σεξ και να γίνονται πιο άπιστοι, αφού το 63% των ανδρών του δείγματος μας απάντησε πως νιώθει πιο επιρρεπές στην απιστία τους τελευταίους 6 μήνες.
Στη σημερινή εποχή που οι θεσμοί καταρρέουν, η χώρα βυθίζεται και οι οικογενειακές μονάδες υποφέρουν από ανασφάλεια και άγχος για το μέλλον, μοιάζει πως η απιστία αποτελεί μία διέξοδο στα αδιέξοδα που το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο δημιούργησε. Αυτό το συμπέρασμα κατέδειξε το 35% των ανδρών που είπε ότι έχει απιστήσει περιστασιακά το τελευταίο 6μηνο, ενώ το 13% διατηρεί μόνιμη εξωσυζυγική σχέση. Όταν το καράβι βουλιάζει, όλοι το εγκαταλείπουν.
Μοιάζει, λοιπόν, πως σήμερα οι θεσμοί που φαντασιακά υπηρετούσαν το όραμα μίας ευτυχούς εκ ασφαλούς πορείας πρέπει να εγκαταλειφθούν. Το τρένο της ευτυχίας εγκαταλείπεται για να ακολουθήσει ο πολίτης (σύζυγος, σύντροφος, κ.ο.κ.), κάτι πιο ανίερο και αφροδισιακό που τουλάχιστον δεν θα τον διαψεύσει.
Γιατί στον αμαρτωλό έρωτα οι αισθήσεις και οι ηδονές ανταμείβουν ή υπόσχονται τουλάχιστον ένα πιο ηδονικό τέλος από το ανοργασμικό μοντέλο, που, εντός και εκτός οικογένειας, δεν υπόσχεται την πιο βασική ηδονική αρχή της μόνιμης σχέσης: την ασφάλεια και τη θαλπωρή.
eviagate
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου