Σύμφωνα με το μύθο, η Σφίγγα, μια σαρκοβόρα, φτερωτή γυναίκα που είχε σώμα λιονταριού, έθετε, σκοινί- κορδόνι, σε όλους τους αρχαίους διαβάτες, το εξής ερώτημα: Τι είναι αυτό που έχει φωνή και που το πρωί έχει τέσσερα πόδια, το μεσημέρι δύο και το βράδυ τρία; Κι επειδή κανείς δεν της έδινε τη σωστή απάντηση, η Σφίγγα εξασφάλιζε το ανθρώπινο κρέας το επιούσιο. Μέχρι που ο βασιλιάς Οιδίπους (Φουσκοποδαράκιας) την άφησε κόκαλο, απαντώντας της, χωρίς να το πολυσκεφτεί… ότι αυτό το ιδιόμορφο πλάσμα που περιέγραφε ο γρίφος της, ήταν ο άνθρωπος. Στην αρχή τη ζωής του μπουσουλάει, στη συνέχεια περπατάει και στο φινάλε, χρησιμοποιεί ως στήριγμα τη μαγκούρα. Ως γνωστόν, δεν είχε τότε εφευρεθεί το πι (π) για να περιπλέξει τα πράγματα.Μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, ήρθε «μιλημένη» στην Ελλάδα η τρόικα ως σύγχρονη Σφίγγα με χαρτοφύλακες και λαπ τοπ, οριοθέτησε το χώρο της και χαρακτηρίζοντας προκαταβολικά τους περιοίκους «αναλώσιμους», …ακύρωσε το μύθο, το αίνιγμα και την πάλαι ποτέ λύση του.
Ούτε φωνή έχει πλέον το περί ο λόγος «ον» ούτε υφίσταται διάκριση μεταξύ των τριών φάσεων της ανήλικης κι ενήλικης ζωής του. Τετράποδο γεννιέται (εφόσον κάποια απερίσκεπτη ελληνοπούλα μπει στην ταλαιπωρία να το φέρει στον κόσμο), ως τετράποδο εργάζεται (μόνο και μόνο για τον άρτο τον επιούσιο πλέον) και στα τέσσερα πεθαίνει. Με τα δυο μπροστινά πόδια πάνω στο γραφείο και τα άλλα δυο να κρέμονται απ’ την καρέκλα. Όλες οι υπόλοιπες απαντήσεις τύπου multiple choice δε γίνονται πλέον δεκτές από την τριμελή Επιτροπή του διαγωνισμού και του διαγκωνισμού για την επιβίωση. Η τετραποδοποίηση και ο εξανδραποδισμός νομιμοποιήθηκαν πλήρως.
Κι όλοι εμείς, ως απόγονοι του πρησμένου εκείνου άρχοντα της Θήβας (βέβαια εμάς είναι άλλα μέλη μας πρησμένα) δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να βγάλουμε τα μάτια μας, να πάμε να κάτσουμε επί Κολωνώ … και να αφήσουμε να κάνει η Σφίγγα στη μάνα μας… ό,τι περίπου περιέγραφε η ομώνυμή μας τραγωδία…
Βρε μήπως υπάρχει καμιά καλύτερη επιλογή;
Το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου