Κάτι τρέχει με τους Κώστες...

Κάποτε, πριν από καιρό, ένα γλυκόξινο χαμόγελο του Κώστα Σημίτη αρκούσε για να ανέβει το Χρηματιστήριο.  Έγερνε τα ματόκλαδά του και σουρούπωνε στο Στρασβούργο... Σφάζονταν εργολάβοι στον ποδόγυρο της βερμούδας του. Γιάπηδες και καλλιτέχνες δήλωναν πως, όσο ένιωθαν τη σκιά της πρωθυπουργίας του πάνω από τη χώρα, δεν εφοβούντο τη uva και τη uvb της σπαρίλας και της διαφθοράς. Οι κρεατοελιές του ήτανε το απόλυτο φετίχ. Όλες οι επίδοξες γραμματείς, για να πάνε στα ίντερβιου των μεγάλων εταιριών ζωγράφιζαν με το μολύβι, για γούρι, μια- δυο καθηγητικές θρούμπες στο μάγουλο. «Σ’ ε μπόν λε χλεμπόν...» σχολίαζαν οι γαλλοτραφείς μόδιστροι που έντυναν, εκείνον τον καιρό, τις μεγάλες κυρίες της τηλεόρασης. Τα σαρδάμ του έβρισκαν τη φυσική του θέση στα τριολέ των συμφώνων της γερμανικής γλώσσας. Όταν ερωτοτροπούσε μαζί μας στραμπουλώντας το λάρυγγά του στη γλώσσα της Μέρκελ, του φωνάζαμε ενδόμυχα "Για!", "Για!",... Την ίδια εποχή, οι Κινέζοι μας έγιναν συμπαθέστεροι ως έθνος επειδή έμοιαζαν με 1 δισεκατομμύριο κλώνους του 'ευχούλη" μας. Κι όταν χαιρετούσε εμάς τους οπαδούς με τους αγκυλωμένους του καρπούς και τα μανίκια του σακακιού μαζεμένα πάνω απ’ τα μανίκια του πουκαμίσου, λες κι είχε πιει το κασμίρ στο πλύσιμο, οι νοικοκυρές αισθάνονταν ότι είχαν έναν ακοίμητο βοηθό με τεχνογνωσία στο καθάρισμα των τζαμιών. Ο Κώστας Σημίτης ήταν και παρέμενε ο καταλληλότερος, ακόμα κι όταν όλοι οι υπόλοιποι παίρνανε νούλα... Μέχρι που όλα άλλαξαν...

Ήρθε ο Κώστας Καραμανλής. Ε λοιπόν, κάποτε, πριν από καιρό, ένα δασκαλοβλάχικο πονηρό χαμογελάκι του Κώστα Καραμανλή αρκούσε για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας, αν όχι στο εξωτερικό, τουλάχιστον στο εσωτερικό των σπιτιών της. Έγερνε τα ματόκλαδα και γέμιζαν οι ταβέρνες. Μεράκλωναν οι κομματάρχες και οι μπαρμπάδες εκ Κορώνης όταν ξέσφιγγε τη γραβάτα του κι άφηνε να χάσκουν αυτοσαρκαστικά τα κουμπιά του πουκαμίσου του, με το αθλητικό να φεγγίζει από μέσα. Γιάπηδες και καλλιτέχνες δήλωναν ότι δεν είχαν ματαδεί καλύτερο παιδί να υποδύεται τον πρωθυπουργό κι όλοι οι υποψήφιοι για εγκεφαλικό, οι καρδιοπαθείς και οι χοληστερινούχοι αναθάρρευαν όταν γινότανε μπλαβής από το άγχος ή από το κρασί της παρέας. Κοτζαμάν αρχηγός και δε λάβαινε, βρε αδελφέ, κανένα μέτρο για την υγεία του. Γήινος τύπος. «Σ’ε μπον λε τροπόν» σχολίαζαν οι γαλλοτραφείς μόδιστροι που έντυναν, εκείνον τον καιρό, τις μεγάλες κυρίες της τηλεόρασης. Υπήρχε ακόμα πολύ χρήμα για σκότωμα. Όταν ερωτοτροπούσε μαζί μας μιλώντας πανεπιστημιακά αραβοσερραϊκά αμερικάνικα, διακτινιζόμασταν και γινόμασταν δημότες Μασατσούσετς. Την ίδια εποχή, οι παλαιστές σούμο μας έγιναν συμπαθέστεροι ως αθλητές επειδή έφερναν λίγο στον Κωστάκη μας που έκανε μονοκόμματες βουτιές στο γκαζόν εν ώρα ποδοσφαίρου. Ήταν και παρέμενε ο καταλληλότερος ακόμα κι όταν όλοι οι υπόλοιποι παίρνανε νούλα και παίρνανε και τα φράγκα... Μέχρι που όλα άλλαξαν...Ήρθε ο Γιώργος. Οι Γιώργηδες όμως μόλις άρχισαν να μας δημιουργούν αναμνήσεις για τις εξεταστικές του μέλλοντος... Θα μείνουμε στους Κώστες. Που δεν ήταν μόνο δυο. Πριν απ’ τους συγκεκριμένους Κώστες υπήρξε και ο Κώστας ο Μητσοτάκης.  Σ’ αυτόν όμως δε θα αναφερθούμε εκτενώς για λόγους ασφαλείας...
Το συμπέρασμα παραμένει ίδιο.  Κάτι τρέχει με τους Κώστες. Κάτι μας κάνουν άμα τη εμφανίσει. Κι ύστερα κάτι μας ξεκάνουν... Άρα κάτι τρέχει και με το κριτήριό μας.
Και να τώρα οι εξεταστικές..! Να η εξεταστικολογία η ατελείωτη!
Καλύτερα θα ήταν, μπρος στον επόμενο Κώστα, να κωλώσουμε περισσότερο..."Κωστίζει"  πολύ...

To Ποντίκι