Εχω σκεφτεί , πως οι αναμνήσεις δεν είναι μία απλή εγκεφαλική λειτουργία αναπαραγωγής εικόνων ,κάτι σαν βίντεο του παρελθόντος δηλαδή και μόνο , αλλά η ανασύνθεση μέσα σου του οτιδήποτε και οι πέντε αισθήσεις μαζί άφησαν σαν αποτύπωμα μια δεδομένη χρονική στιγμή ή μια χρονική περίοδο μέσα στον κόσμο του ασυνειδήτου σου ,το οποίο ανακαλείται συνολικά κάποιες στιγμές και τις γεννά.
Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί γιατί καμιά φορά, που τα βήματά μου με φέρνουν σ' αυτό το παλιό πατρικό μου σπίτι της οδού Μπαλαλαίων, που τώρα ερημώνει και βγαίνω μόνος σ’ εκείνη την εσωτερική βορεινή βεράντα ,που την αποκαλούσαμε στο σπίτι ‘’το ταρατσάκι’’ και κλείνοντας τα μάτια , θυμάμαι κάποια καλοκαιρινά Κυριακάτικα πρωινά μετά την εκκλησία ,να παίρνω το πρωινό παρέα με τους συχωρεμένους τους γονείς μου και τις στιγμές εκείνες , όλο μου το είναι πλημμυρίζει όχι μόνο από τις αλλοτινές εικόνες των αγαπημένων μου προσώπων , τις εικόνες από τον περιβάλλοντα χώρο με τα χαμηλά διόροφα , αλλά στα ρουθούνια μου οσφρίζομαι τα υπολλείμματα της θαλάσσιας αύρας , που διαπερνώντας τα στενάκια έφτανε ανεμπόδιστα έως εκεί από την παραλία ( ναι , μη σας φαίνεται περίεργο * η αντιπαροχή δεν είχε ξεκινήσει ακόμη στη Χαλκίδα ) , ενώ στ’ αφτιά μου ακούω και πάλι εκείνο τον συνεχή ασθμαίνοντα ήχο, που σε νανούριζε μεθυστικά , ντούκου- ντούκου- ντούκου- ντούκου- ντούκου- ντούκου από τις βαρκούλες , που σε περνούσαν απέναντι στα γραφικά θαλάσσια λουτρά ,τις γνωστές ‘’Μπανιέρες Καρώνη’’,( που καταστράφηκαν το 1960 για να γίνει η τσιμεντένια πλαζ που υπάρχει και σήμερα , η οποία στην αρχή είχε το όνομα ‘’ Μαϊάμι ‘’ και που πήρε αργότερα το όνομα ‘’Αστέρια ‘’ ) , ένα ήχος πρίμος , που τα μπάσα κρατούσαν οι μηχανές από τους αλευρόμυλους Α.Β.Ε.Ν.Α. .
Σκαλίζοντας το παρελθόν βρήκα ανάμεσα σε παλιές φωτογραφίες μία card-postal εκδόσεων, όπως γράφει από πίσω , FRERES PERGAMALI – CHALKIS ( ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΕΡΓΑΜΑΛΗ - ΧΑΛΚΙΣ ).
Σας την παρουσιάζω . Ας αποκρυπτογραφήσουμε τα μυστικά της .
Να το Στρογγυλό .Να δυό βάρκες απ’ αυτές ,που μας περνούσαν απέναντι στην πλάζ . Με τις χαρακτηριστικές λευκές τεντούλες για τον ήλιο . Πόσο διαρκούσε το πέρασμα απέναντι; Πέντε λεπτά ; Λίγο παραπάνω μαζί με τον απόπλου ; Χαρά Θεού για μας την πιτσιρικαρία.Τα κουπιά στα πλάγια χρήσιμα για το μανουβράρισμα , σαν έπαιρνε μπροστά η μηχανή ,έμοιαζαν με ανοιχτά φτερά , με τ’ ανοιχτά χέρια κολυμβητή που κολυμπά σε στυλ πεταλούδα. Αυτό το πιτσίλισμα του νερού στο πρόσωπο, το χέρι που απλωνόταν να δροσιστεί στη θάλασσα , η απελπισμένη τσιρίδα της μάνας ή της γιαγιάς ‘’μη Γιωργάκη θα πέσεις μέσα’’, που όταν ο Γιωργάκης δεν υπάκουε με τάχιστες διαδικασίες βαφτιζόταν σε ‘’ Κακοχρονονάχης ‘’ ( μη με ρωτήσετε πότε γιορτάζει αυτός ο Αγιος ) , μαζί μ’ ένα ΕΒΓΑ παγωτό απ’ τον πλανόδιο , ντάλα μεσημέρι ,την ώρα που μπρούμητα στο κρεβάτι διάβαζες ‘’ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ’’, ή μια παγωμένη γκαζόζα ‘’ ΘΑΥΜΑ’’ (της τοπικής βιοτεχνίας αναψυκτικών, επί της οδού Μπαλαλαίων κι αυτή ) , είναι μικρές δροσερές καλοκαιρινές αναμνήσεις από μιά Χαλκίδα που έφυγε.
Μα, να, τι βλέπω, την ανανωρίζω.Ναι αυτή είναι η ‘’BRIGITTE’’. Η βάρκα που ποζάρει με την πλώρη στο φωτογραφικό φακό . Οχι η Bardot , η γνωστή Γαλλίδα ηθοποιός ,αλλά η ‘’βενζίνα’’ όπως τη λέγαμε , η καινούργια μεγάλη ,άνετη βάρκα, που σε πέρναγε απέναντι ,...εν ριπή οφθαλμού.Θυμάμαι την αγωνία μας , όταν φτάναμε να επιβιβαστούμε, αν η σειρά προτεραιότητάς μας θα ήταν τέτοια ώστε, να μπούμε στη ‘’BRIGITTE” και όχι σε κάποια από τις άλλες τις ...υποδεέστερες Διότι ήταν κι αυτό το ρημάδι το ‘’prestige’’.Αλλο να αποβιβασθείς στο νησί από ένα SUPER-FERRY ή ένα ιπτάμενο δελφίνι και άλλο από ένα κοινότατο πλοίο της γραμμής με τη πλέμπα.Και τότε άρχιζαν οι ζαβολιές.Τραβάγαμε από το χέρι το συνοδό μας με χίλια δυό προσχήματα, ώστε να καθυστερήσουμε ή να επιταχύνουμε ( αναλόγως) και να περάσει το δικό μας . Και όταν καταφέρναμε επιτέλους , να αποκτήσουμε την επίζηλη θέση , νομίζω , ότι η ευτυχία μας , θα μπορούσε , να συγκριθεί μόνο μέ αυτή κάποιου επιβάτη του Τιτανικού πούχε εξασφαλίσει μια επίζηλη θέση σε μια βάρκα διάσωσης πάνω στο γενικό χαμό.Και πώς καμαρώναμε σα γύφτικα σκεπάρνια ,όταν η ‘’BRIGITTE’’ φουλάροντας τη μηχανή προσπερνούσε κάπου στη μέση της διαδρομής την ασθμαίνουσα άλλη βάρκα ,που είχε ξεκινήσει προηγούμενα απ’ αυτήν από το Στρογγυλό. Οπως σε κοιτάζει στη Σκουφά, στο FIAT PANDA σου , κάποιος από τη ’’ PORSCHE CAYENNE ‘’ του .
Βλέπετε εμείς οι Νεοέλληνες απ’ τα μικράτα μας ακόμη ,είχαμε αυτή τη τρέλα του μεγαλείου .Στο Στρογγυλό, στο κέντρο του ,διακρίνετε μία μεγάλη λευκή τέντα και ένα χώρο στην κορυφή του ημικυκλίου αποκλεισμένο από κάγκελα. Εκεί περίμεναν οι επιβάτες ,που ήθελαν, να επιβιβασθούν στον ‘’ΚΥΚΝΟ’’ , το καραβάκι που έκανε τη διαδρομή προ Αιδηψό και Βόρειες Σποράδες .Η επιβίβασή τους στο καράβι γινόταν με βάρκες από το χώρο αυτό προτού κατασκευαστεί η προβλήτα στην θέση ,που βρίσκεται και σήμερα απέναντι στον Καράμπαμπα.
Το καλοκαίρι ο χώρος αυτός ,μπροστά όμως από τα κάγκελα ,γέμιζε το βράδυ τραπεζάκια και καρέκλες του απέναντι Καφεζαχαροπλαστείου των αδελφών Παπαθεοδώρου ( με τις πολύχρωμες τέντες ) ,που φιλοξενούσε τις οικογένειες και τις παρέες , που κατέβαιναν να απολαύσουν τη δροσιά της παραλίας .Γύρω απ’ αυτούς ζουζουνίζαμε κι εμείς τα παιδιά.Θυμάμαι μιας κι η κουβέντα τόφερε σ’ αυτά τα κάγκελα ,πως ένα προσφιλές παιχνίδι ήταν ‘’το καπάκι’’.Τί ήταν αυτό; Πάνω στην κουπαστή της καγκελωτής χαμηλής αυτής περίφραξης ,που το πλάτος της θάταν 2 έως 2,5 εκατοστά τοποθετούσε έκαστος με τη σειρά του το δικό του αντιπροσωπευτικό καπάκι από αναψυκτικό ( τάβρισκες εν αφθονία πεταμένα κάτω ,γιατί τότε δεν υπήρχαν βλέπετε οι .... φραπουτσίνο * κανά αναψυκτικό ,κανά λουκουμάκι, κανά υποβρύχιο σε παγωμένο νερό , που δε σε πείραζε και να γέρνει ...) πάνω στην κουπαστή ,είτε με το οδοντωτό μέρος προς τα κάτω ( εξασφάλιζε πιό σταθερή πρόσφυση ,αλλά πιό αργό βήμα) ,είτε ανάσκελα ( με τις ακριβώς αντίθετες ιδιότητες) και με τον δείκτη του χεριού του έδινε ένα αιφνίδιο χτύπημα-ώθηση σ’ αυτό. Είχε δικαίωμα για τρία τέτοια χτυπήματα .Αν το καπάκι έπεφτε από την κουπαστή ,πήγαινες και πάλι στην αφετηρία *αν όχι, περίμενες τη σειρά σου να ξαναπαίξεις . Εκεί πάνω σ’ αυτή τη στενωπό δινόντουσταν φοβερές μάχες ,καθώς αυτός που ερχόταν από πίσω σου ,επεδίωκε ,όπως σε πλησίαζε να σου ρίξει με τέχνη ένα τέτοιο χτύπημα ικανό να σε βυθίσει στα Τάρταρα ,αλλ’ αυτός να συγκρατηθεί εκεί πάνω . Συνέβαινε μερικές φορές να γκρεμιστείτε κι οι δυό μαζί σ’αυτές τις επιχειρήσεις καμικάζι ή και σαν από Θεία Δίκη να γκρεμοτσακιζόταν ο επιδιώκων την καταστροφή σου και συ να τον ατενίζεις ατάραχος από τα ύψη .
Ενα απλοϊκό παιδικό παιχνίδι με αντιγραφή όμως σκληρών κανόνων ανταγωνισμού της μετέπειτα ζωής . Ο θάνατός σου η ζωή μου . Εκεί είχα συμπαίκτες ( σημαδιακό ) εξαίσιους κατοπινούς φίλους ! Οταν ,όλο και πιό αραιά πιά ,τα βήματά μου με φέρουν για κάποια βόλτα στην Παραλία και περνώ από το Στρογγυλό, κοντοστέκομαι καταμεσίς – τώρα έχουν γίνει πλέον και άλλες διαρυθμίσεις – και σκέφτομαι πώς θα ήταν τη μέρα εκείνη του Ιουλίου του 1470 κατά την πολιορκία της Χαλκίδας ( Negroponte τότε ) από τον ίδιο τον Μωάμεθ τον πορθητή της Κωνσταντινούπολης το 1453 ,όταν,όπως περιγράφεται από χρονικογράφους ,απελπισμένοι κάτοικοι μαζί με τους Ενετούς υπερασπιστές ανέβηκαν σε ακριανό πύργο , ώστε να είναι ορατοί , όπως πίστευαν από τον ναυλοχούντα κάπου προς τα Βόρεια Ενετικό στολίσκο ( μάλλον κάπου στην περιοχή των Πολιτικών ) κουνώντας ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό και σημαίες με τον λέοντα , το σύμβολο της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας , ώστε να σπεύσει προς βοήθεια της πολιορκημένης πόλης , καταστρέφοντας την πλωτή γέφυρα ,που είχαν κατασκευάσει οι Τούρκοι περίπου στο ύψος του σημερινού Κρηπιδώματος ,για να να αποβιβαστούν και στην Ευβοϊκή ακτή και να ζώσουν από όλες τις πλευρές τη πόλη .Θα με ρωτήσετε , τι σχέση μπορεί νάχει αυτό με το Στρογγυλό .
Μα το Στρογγυλό είναι ακριβώς η βάση του ακριανού αυτού βορειοδυτικού πύργου ,ό,τι ακριβώς απέμεινε απ’ αυτόν ,όταν κάποτε γκρεμίστηκαν χωρίς περίσκεψη τα τείχη της Χαλκίδας . Αλήθεια τι έγινε με τον στολίσκο ; Ο Ενετός ναύαρχος Ντα Κανάλε , άν θυμάμαι καλά το όνομα του , κιότεψε , ενώ εκτιμήθηκε αργότερα , ότι μπορούσε να διαλύσει τη γέφυρα και να βοηθήσει ουσιαστικά τη πόλη και με τη βοήθεια των πολιορκημένων , που θα έκαναν ενδεχομένως κάποια έξοδο ,να αποκόψουν τις Τουρκικές δυνάμεις πούχαν αποβιβαστεί στην Ευβοική πλευρά καθώς δεν είχαν ενισχυθεί αρκετά ( Σημειωτέον ότι ο Μωάμεθ είχε προσεγγίσει τη πόλη από την πλευρά της Βοιωτίας ). Γι αυτό , όταν εκείνος μετά την πτώση του Negroponte επέστρεψε στην Βενετία , πέρασε από το ανώτατο δικαστήριο των Δόγηδων , καθαιρέθηκε και εξορίστηκε. Η πτώση του Negroponte στους Τούρκους τάραξε ολόκληρη την Δύση τότε και όχι μόνο τη Βενετία , τόσο όσο και πτώση της Κωνσταντινούπολης και έστειλε τα πρώτα προειδοποιητικά μηνύματα για τον επερχόμενο Τουρκικό κίνδυνο , ο οποίος αρκετά χρόνια αργότερα υλοποιήθηκε και ευτυχώς για τους Δυτικοευρωπαίους ανασχέθηκε στις πύλες της Βιέννης .
Η πολιορκί α της Χαλκίδας ( Negroponte) από τους Τούρκους και η πτώση της είναι μία συγκλονιστική διήγηση ,με παράλληλα κοινά στοιχεία προς εκείνα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης . Εχει κι αυτή Κερκόπορτες και προδότες , έχει την ηρωική μορφή του Ερρίτζο Πάολο ( οδός Ερρίζου Παύλου στη γέφυρα προς τιμήν του ) Ενετού Βάϊλου (κυβερνήτη ) της πόλης με το τραγικό τέλος ,όταν πέφτει στα χέρια των Τούρκων, εχει την αντίστοιχη προς την Κωνσταντινούπολη πύλη του Αγίου Ρωμανού , που δέχτηκε το μεγαλύτερο βάρος της επίθεσης και ήταν η πύλη του Αγίου Μάρκου στην πλευρά των τειχών του Βούρκου , προς τον λόφο της Αγιά-Μαρίνας , εκει που οι Τούρκοι ακολούθησαν την ίδια με την Κωνσταντινούπολη τακτική . Σμπαράλιασαν τα τείχη με τους συνεχείς κανονιοβολισμούς και όταν οι αμυνόμενοι είχαν πλέον εξαντληθεί από τις απώλειες και τον συνεχή άπελπι αγώνα γέμισαν την περιβάλλουσα τα τείχη τάφρο με πτώματα σκοτωμένων και όρμησαν μέσα . Από πού ξεκινήσαμε , σκέφτομαι και πού καταλήξαμε .
Ενα ωραίο ταξίδι μέσα στα χρόνια και στους αιώνες σ’ αυτή τη πανέμορφη πόλη που ζούμε , που θα τολμήσω να πω της άξιζε καλύτερη τύχη αν ....
halkida.tv
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου