Ανεβαίνοντας τα Ινδικά Ιμαλάια φτάσαμε στη Shimla, τον τελευταίο σταθμό του οδοιπορικού μας στη Βόρειο-δυτική Ινδία. Πρωτεύουσα του Himachal Pradesh, η Shimla είναι ο αγαπημένος δροσερός προορισμός για τους Ινδούς όταν η χώρα, αναμένοντας τους μουσώνες, ανεβάζει θερμοκρασίες 50 βαθμούς Κελσίου.
Αν και στο McLeod Ganj νιώσαμε όλη την ενέργεια του Θιβέτ, έπρεπε να προχωρήσουμε. Έτσι είναι τα οδοιπορικά, όσο και να σου αρέσει εκεί που είσαι, πρέπει να προχωρήσεις, κάτι δηλαδή σαν το …Keep Walking.
Έχοντας συλλέξει πληροφορίες για την κατάσταση του δρόμου, αποφασίσαμε ότι θα αισθανόμασταν πιο ασφαλείς αν νοικιάζαμε αυτοκίνητο, μαζί με τον οδηγό φυσικά. Τα 30 ευρώ που στοίχιζε το σέρβις ήταν το ελάχιστο αντίτιμο για την σωματική μας ακεραιότητα.
Έλα στον… παππού Στις εννέα η ώρα το πρωί ήμασταν έτοιμοι. Έτσι βρήκαμε τον…«παππού». Ήταν το όνομα του; Το παρατσούκλι του; Δεν ήμουν σίγουρη, αλλά πάντως ήταν νέος. Είχε φέρει μαζί του άλλον έναν για να οδηγήσει στην επιστροφή, γιατί σκόπευαν να γυρίσουν αυθημερόν.
Παρόλο το τσουχτερό κρύο η ημέρα ήταν καλή, δεν έβρεχε, δεν χιόνιζε και έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την διαδρομή. Ιμαλάια είναι αυτά!
Το ένα βουνό διαδεχόταν το άλλο. Όλα απόκρημνα. Το ισόγειο ενός κτιρίου που περνούσες, όταν έβλεπες το κτίριο από το επόμενο βουνό ή την επόμενη στροφή διαπίστωνες ότι τελικά δεν ήταν ισόγειο αλλά, ο τρίτος ή ο τέταρτος όροφος. Ανάμεσα στα βουνά, φαρδιά ποτάμια, άδεια από νερό, περίμεναν την άνοιξη για να γεμίσουν. Από το φάρδος τους καταλάβαινες ότι οι ποσότητες του νερού που φιλοξενούν, θα πρέπει να είναι τεράστιες. Στις οκτώ ώρες που διήρκησε το ταξίδι κάναμε δύο στάσεις, μία για πρωινό και μια για μεσημεριανό.
Κατά τις πέντε η ώρα το απόγευμα φτάσαμε στη Shimla.
«Βασίλισσα των Λόφων»
Παρόλο που είχα φτιάξει εικόνες με το μυαλό μου, καμία δεν πλησίαζε το θέαμα που αντικρίσαμε. Μια πόλη κτισμένη σε απότομες πλαγιές που όταν την κοίταζες από μακριά δεν το πίστευες.
Ένας μοναδικός δρόμος διέσχιζε την πόλη. Πάνω και κάτω από αυτόν τον δρόμο η πρόσβαση ήταν εφικτή μόνο με τα πόδια. Δεκάδες Ινδοί περίμεναν κατά μήκος του δρόμου για να μεταφέρουν τις αποσκευές των επισκεπτών στα ξενοδοχεία τους.
Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου που καταλύσαμε βλέπαμε την αναρριχημένη πόλη. Σιγά-σιγά, καθώς έπεφτε το βράδυ και τα φώτα άναβαν, το θέαμα ήταν μοναδικό.
Η Shimla πριν την προσάρτησή της στην Ινδία, ανήκε στο βασίλειο του Νεπάλ και είχε το όνομα Shyamala, ένα άλλο όνομα για την θεά Κάλι. Η Shimla προσαρτήθηκε στην Ινδία το 1819 από τους Βρετανούς αποικιοκράτες.
Καθόλου συνηθισμένοι στις υψηλές θερμοκρασίες της Ινδίας πριν από την άφιξη των μουσώνων, οι Βρετανοί το 1964, έκαναν την «Βασίλισσα των Λόφων» όπως την αποκαλούσαν, την θερινή τους πρωτεύουσα. Με το που πιάνανε οι ζέστες όλη η κυβέρνηση της Ινδίας έφτιαχνε τις τσάντες της, εγκατέλειπε Δελχί και Καλκούτα και έπαιρνε τα βουνά. Μέχρι το 1939 που τελικά παρέδωσαν την χώρα στους Ινδούς, οι Βρετανοί είχαν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την αρχιτεκτονική της πόλης.
Επειδή βέβαια με την αποχώρηση των Βρετανών ο καιρός δεν άλλαξε και η ζέστη πριν την άφιξη των μουσώνων παραμένει σε υψηλά επίπεδα (από τον Απρίλιο κιόλας η θερμοκρασία έχει αγγίξει τους 40 βαθμούς Κελσίου), η πόλη αυτή συνεχίζει να προσφέρει δροσερά καλοκαίρια στους Ινδούς πολίτες. Τις τελευταίες δεκαετίες που η οικονομία της Ινδίας βρίσκεται σε ανάπτυξη και όλο και περισσότεροι άνθρωποι εντάσσονται στη μεσαία τάξη, η ζήτηση αυξάνεται και η Shimla εξαπλώνεται. Ξενοδοχεία ξεφυτρώνουν από παντού, πάνω και κάτω (όσο κάτω μπορεί να πάει) από τον δρόμο αλλά και σε όλους τους λόφους που περιτριγυρίζουν την πόλη.
Μονοθεματική βραδιά
Στα μέσα του χειμώνα όμως, που επισκεφτήκαμε εμείς την πόλη, η τουριστική κίνηση ήταν ελάχιστη. Οι περισσότεροι τουρίστες ήταν κυρίως νέα παιδιά, που είχαν διακοπές από το πανεπιστήμιο και είχαν έρθει σε παρέες να χαρούν λίγο χιόνι.Κάποια στιγμή που πίναμε τον καφέ μας γνωρίσαμε μια παρέα αγόρια από το Δελχί και μας κάλεσαν το βράδυ για ποτό. Εγώ τελικά δεν πήγα (ευτυχώς!) αλλά ο Γιάννης τους συνάντησε στο ξενοδοχείο τους και ήπιε δύο τρία ποτά μαζί τους.
Όπως μου διηγήθηκε κατά την επιστροφή του, η συζήτηση υπήρξε μονοθεματική και στην συγκεκριμένη περίπτωση, το θέμα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο, από το σεξ.
Παρόλο που δεν ήταν πιτσιρίκια, ήταν περίπου 20-24 ετών, μόνο ο ένας από αυτούς είχε κάνει μια φορά, έρωτα στη ζωή του. Οι υπόλοιποι ακόμα το ονειρευόντουσαν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Είναι γνωστό ότι ο πληθυσμός της Ινδίας είναι πάνω από ένα δισεκατομμύριο. Οι άνδρες υπερτερούν αριθμητικά των γυναικών κατά 30 εκατομμύρια. Καθώς συνεύρεση με το αντίθετο φύλο πριν το γάμο δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή, η χώρα αυτή είναι σεξουαλικά πεινασμένη.
Και επειδή εμάς τους δυτικούς μας θεωρούν σεξουαλικά απελευθερωμένους δεν χάνουν ευκαιρία να θίξουν το αγαπημένο τους θέμα.
Απίστευτο και όμως αληθινό, στην χώρα του Κάμα Σούτρα, το σεξ παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού.
Για την επιστροφή μας στο Δελχί προτιμήσαμε το λεωφορείο. Τα 365 χιλιόμετρα που ήταν η απόσταση μέχρι το Δελχί τα διανύσαμε σε έντεκα ώρες!
Δύο – τρείς ώρες μετά την αναχώρησή μας από τη Shimla αφήσαμε πίσω τα Ιμαλάια. Έχοντας ζήσει αρκετές μέρες σε βουνίσιο περιβάλλον ξαφνιαστήκαμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι γύρω μας απλώνονται πεδιάδες. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε πίσω μας. Λες και μια γραμμή χώριζε τα βουνά από την πεδιάδα.
Για αρκετή ώρα μαγεμένοι κοιτάζαμε τα Ιμαλάια να απομακρύνονται στον ορίζοντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου