Τα λιγοστά πειραματικά αμπέλια που φύτεψαν για το σπιτικό κρασί τους ήταν μόνον η αρχή. Το αρωματικό αποτέλεσμα, η επίγευση στον ουρανίσκο μετά τα πρώτα ποτηράκια της δικής τους παραγωγής, τους έβαλε σε σκέψεις για πιο μεγάλα πράγματα, για εμφιάλωση και εμπορική διάθεση πια του οίνου τους σε μπουκάλια με την προσωπική ετικέταφίρμα τους. Νέοι, φιλόδοξοι, οινοπαραγωγοί ανά τη χώρα το τόλμησαν:
έβαλαν χρήματα από την τσέπη τους, πήραν και δάνεια, ελάχιστοι από αυτούς αναζήτησαν το ρευστό και σε επιδοτήσεις, μέχρι που κατάφεραν τελικά να στήσουν το δικό τους μερακλίδικο οινοποιείο. Αρκετοί απ΄ αυτούς πήραν «προίκα» τους οικογενειακούς αμπελώνες. Άλλοι το προχώρησαν περισσότερο κι έφεραν στα μέτρα τους γαλλικές, ιταλικές κι άλλες φημισμένες ποικιλίες. Με προσωπική, καθημερινή, πολύωρη εργασία τους, με ελάχιστο εργατικό προσωπικό στο πλευρό τους, πέτυχαν σε χρόνο ρεκόρ να σφραγίσουν και το «διαβατήριό τους» για άλλες Πολιτείες, σήμερα πια στέλνουν τα κρασιά τους έως και την Αμερική.
«ΤΑ ΝΕΑ» στράφηκαν σε πέντε διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας, μίλησαν με ανερχόμενους αυτοδημιούργητους οινοπαραγωγούς για τα μυστικά της επιτυχίας τους...
Τα αρώματα χορεύουν πεντοζάλη
«Θέλαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από την απλή παραγωγή κι εμπορία σταφυλιών. Η αγάπη μας λοιπόν για το ποιοτικό κρασί και η επιθυμία μας να αναδείξουμε τις ντόπιες κρητικές ποικιλίες, μας οδήγησαν στο να πάρουμε την απόφαση να δημιουργήσουμε και το δικό μας οινοποιείο...». Είναι από τους εκατοντάδες νέους οινοπαραγωγούς που ρισκάρισαν και όπως αποδεικνύεται τώρα, κέρδισαν. Τα αδέρφια Διαμαντάκη, από την Κρήτη, ξανοίγονται για τα καλά στην αγορά του κρασιού και μάλιστα περνούν τα σύνορα του νησιού τους. Κι όλα αυτά μόλις από το 2007, χρονιά λειτουργίας του σύγχρονο οινοποιείου τους στους Κάτω Ασίτες Ηρακλείου. «Έναν χρόνο αργότερα βγάλαμε και τα πρώτα κρασιά μας, λευκό και κόκκινο, με την επωνυμία Πρίνος, τα οποία ήδη κέρδισαν μετάλλια σε παγκόσμιο διαγωνισμό στη Βιέννη. Εδώ κι έναν μήνα έχουμε εμφιαλωμένο και κρασί από τοπικό Μαντηλάρι, σύντομα θα ΄χουμε έτοιμο και το επίσης κρητικό Βιδιανό...», λέει στα «ΝΕΑ» ο 28χρονος Ζαχαρίας.
«Σπούδασα στα ΤΕΙ Οινολογίας και ανέλαβα κυρίως το οινολογικό κομμάτι και την προώθηση των προϊόντων μας. Την αμπελοκαλλιέργεια έχει υπό την εποπτεία του ο 38χρονος Μιχάλης, ενώ τη διαδικασία οινοποίησης ο 40χρονος Γιάννης. Λίγο- πολύ, ωστόσο, για να προοδεύσεις σε αυτή τη δουλειά έχεις ένα σωρό πράγματα να κάνεις καθημερινά: να γίνεις ταυτόχρονα κουβαλητής, οινολόγος, λογιστής και πωλητής, να πας στο Χημείο και σε εκθέσεις για να προωθήσεις τα κρασιά σου. Δεν είναι επάγγελμα που θα πεις, "σήμερα θα σχολάσω στις τρεις"- ωράριο δεν υπάρχει...» λέει.
«Αγαπάμε το κρασί σαν παιδί μας»
«Το κρασί μας είναι σαν τα τρία παιδιά μας: τόσο πολύ το αγαπάμε και το προσέχουμε! Θέλει κι αυτό φροντίδα και καθαριότητα, μεράκι, αλλά και γνώσεις. Είναι μια απασχόληση χωρίς τέλος, μια και κάθε μέρα μαθαίνεις και καινούργια πράγματα και προχωράς, με μόνιμο στόχο το ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα...», λέει ο 40χρονος Γιάννης Πολύζος, που προτίμησε να αφήσει το επάγγελμα του γουναρά, για να δοκιμάσει, πριν από τρία χρόνια, την τύχη του ως οινοπαραγωγός στη Σιάτιστα Κοζάνης. «Η οικογένειά μου διατηρεί ένα παραδοσιακό, 180 χρόνων, κελάρι, όπου δούλευαν επαγγελματικά ο παππούς και ο προπάππος μου. Το παράδειγμά τους ήταν η βασική αφορμή για να στήσουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο...», λέει η συνομήλικη σύζυγός του Γιούλη Γκουτζιαμάνη. «Μας "έσπρωξε" κι ένας Γάλλος φίλος μας: αυτός έβαλε τον άντρα μου στα μεράκια να φυτέψει και καινούργιες, ιδιαίτερες ποικιλίες, όπως η Gewurztraminer, μια αρωματική της Αλσατίας, για λευκό κρασί. Στην πορεία, το 2003 μας επισκέφθηκε κι ο γνωστός οινοποιός Γιάννης Μπουτάρηςαυτή η φιλία μας έδωσε και το όνομα "Οι δύο φίλοι" στο κτήμα και τα κρασιά μας! Αυτός ήταν που μας έδειξε λεπτομέρειες για πιο σωστό λιάσιμο των κομμένων σταφυλιών μας (εξήντα μέρες υπό σκιάν), καθώς έχουμε οικογενειακή παράδοση στην παραγωγή λιαστών κρασιών. Έτσι κι εμείς, εκτός από το ξινόμαυρο και το μοσχόμαυρο- τις παραδοσιακές ποικιλίες μας- λιάσαμε και τις γαλλικές μας. Στο καινούριο πια οινοποιείο μας εμφιαλώσαμε το 2007 και τον πρώτο τρύγο μας, το ροζέ ξηρό, με το υπέροχο ρουμπινί χρώμα του και τα αρώματα της φράουλας και των άλλων φρούτων! Χρόνο με τον χρόνο, μάλιστα, γίνεται όλο και καλύτερο! Το ίδιο και τα άλλα τρία κρασιά μας...».
Μια μικρή Μεσόγειος στη Θράκη
Ένωσαν τις γνώσεις τους και παράγουν τα κρασιά τους!
Γεωπόνος και οινολόγος η 35χρονη Μελίνα Τάσσου, γεωπόνος και ο 32χρονος αδελφός της, διασκεδάζουν- όπως λένε- με την «ιεροτελεστία» της δικής τους παραγωγής. «Ο Βασίλης καλλιεργεί κι εγώ κάνω τα κρασιά μας. Μάλιστα τον καιρό του τρύγου έχουμε πολύ κόσμο που μας βοηθά στη διαλογή και τον καθαρισμό όλων των σταφυλιών στο χέρι, αλλά και στο σπάσιμό τους που γίνεται επίσης χειρωνακτικά. Είναι η μέθοδος που έμαθα στη Γαλλία, στη Βουργουνδία όπου δούλεψα σε τρύγο όπως και στο Μπορντό αλλά και στην Αυστραλία», λέει η κ. Τάσσου. Από το 2004 τα δύο αδέλφια εκμεταλλεύονται τους ιδιόκτητους αμπελώνες της οικογένειας στη Μαρώνεια Ροδόπης. Τα λευκά και κόκκινα σταφύλια τους καταλήγουν λίγο έξω από την Κομοτηνή, στο οινοποιείο τους με την επωνυμία «Κίκονες». «Εμφιαλώνουμε δύο λευκά, ένα ροζέ και τέσσερα κόκκινα, όλα ξηρά. Προσωπικά προτιμώ το ερυθρό Λημνιό, προσπαθώ να αναδείξω και τη Μαλαγουζιά.
Στα δρύινα βαρέλια μας θα βρείτε και γαλλικές και ιταλικές ποικιλίες, μια μικρή... Μεσόγειο στη Θράκη, κρασιά που ήδη έχουν τιμηθεί με διεθνείς διακρίσεις».
Η γαλλική μόδα άνοιξε νέους ορίζοντες
O 55χρονος Παντελής Καριπίδης στα Βούναινα της Λάρισας ευφράνθηκε από τον οίνο κι οργάνωσε το κτήμα του κάνοντας μεγάλη επαγγελματική στροφή: «Καθαρά ερασιτεχνικά, είχα, από το 1980, ένα πειραματικό αμπέλι πέντε στρεμμάτων. Η δουλειά μου ήταν η εμπορία γυναικείων ρούχων και τότε πήγαινα τακτικά στη Γαλλία για να παρακολουθώ τη μόδα και να αγοράζω υφάσματα. Αλλά πάντοτε, θυμάμαι, φρόντιζα να επισκέπτομαι εκεί κάβες, οινοποιεία κι εστιατόρια, ώστε να δοκιμάζω τα κρασιά των τοπικών αμπελώνων. Ήταν ουσιαστικά το φροντιστήριό μου, καθώς την τελευταία δεκαπενταετία κινούμαι πια και επαγγελματικά στον απαιτητικό χώρο του βιολογικού κρασιού.
«Δεν φτιάξαμε ένα πρόχειρο οινοποιείο για εύκολο κέρδος. Το κρασί είναι έρωτας, όποιος μπλέξει μαζί του, κόλλησε! Έτσι κι εμείς επενδύσαμε στον θεσσαλικό κάμπο: εξειδικευόμαστε κάθε χρόνο και περισσότερο, ακόμα και σήμερα πειραματιζόμαστε με εδαφοτομές κι άλλες ποιοτικές αναλύσεις, που μας καθοδηγούν επιστημονικά. Το κυριότερο, ωστόσο, προσόν ενός οινοποιού είναι η υπομονή, το αμπέλι του δεν θα του αποδώσει το καλό κρασί στα πρώτα πέντε ή και οκτώ χρόνια...».
Νέα πνοή στην πατρική παράδοση
Από τα πιο παλιά οινοποιεία στη Νεμέα Κορινθίας, το Κτήμα Μητραβέλα συνεχίζει να παράγει κρασί. Μόνο που πλέον δεν το διοχετεύει χύμα στις καλές οινοποιητικές εταιρείες πανελλαδικά. «Συνεχίζω την οικογενειακή παράδοση, που κρατά από το 1913. Το 2003, ωστόσο, άλλαξα μορφή στην επιχείρησή μας, μπήκα πια και στη διαδικασία της εμφιάλωσης. Σκέφτηκα δηλαδή πως το καλό κρασί πρέπει και να φέρει το όνομά σου, την προσωπική σφραγίδα σου, να δείχνεις κι εσύ ότι πιστεύεις στο προϊόν σου» λέει ο 35χρονος Κώστας Μητραβέλας. Ουσιαστικά εμφιάλωσε δύο κόκκινα αγιωργίτικα αμφότερα ήδη αναγνωρισμένα ως κρασιά Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητoς «Νεμέα», βραβευμένα και στις Βρυξέλλες. Είναι δύσκολη υπόθεση να εξάγεις τη μισή από τη συνολική παραγωγή σου: δεν αρκεί η κοπιαστική δουλειά, πρέπει να είσαι κι απόλυτα συνεπής στην ποιότητά σου, ώστε να σε αποδεχτούν οι συνήθως δύσπιστες ξένες αγορές. Για καλή μας τύχη, ωστόσο, νωρίτερα κάποιοι άλλοι Έλληνες παραγωγοί έκαναν καλή δουλειά έξω κι έτσι άνοιξαν πόρτες και για εμάς. Στο χέρι μας είναι να καθιερωθούμε κι εμείς, να αντέξουν και τα δικά μας κρασιά στον χρόνο!».
ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου